فاصله ها را با هجای کوتاه مینویسم و از جعبه ی لحظه ها واژه ی امیــد را مدام میخوانم.به دستان باد گفته ام که امشب قفل اتاق باران را باز کند تا من و باران با هم بارانی شویم، تا لحظه هایم را با قطرات شبنم بشویم و قلبم را آماده کنم که تو وارث شرقی ترین سلام خورشید بیایی.

در اتاق لحظه ها، بر نیمکت انتظار ، آنقدر می نشینم و دعای عهد میخوانم تا تو را ببینم و اگر بمیرم روحم واژه به واژه ی نامت را میخواند. مهدی جان ! می دانم روزی می آیی و حرف دورنگ آدم های بی فرهنگ را در تابوت فراموشی ها میریزی و قدم های مغرور آدم ها که مثل شلاق ِ باد بر اسکلت زمین می کوبند را درست میکنی و تمام دنیا را از گل واژه های نرگس که رنگ تمام خوبی هارا دارد ، پر می کنی که ما وارث گذشته ی سرخ عاشوراییم و باور مهدویت را که میراث انتظـار آبی ماست، در کوچه های گرم تاریخ مدام هجا میکنیم که ما وارث عاشورا هستیم.