سلام ای گلی که پاییز را نمی شناسد،

سلام ای عزیزی که از دیدگانمان غایب شده ای،

سلام و درود بر تو، 

به راستی اگر روزی به ما میگفتند که امام زمانی درکار نیست چه طور زندگی میکردیم که الان نمیکنیم !؟؟

به یادمان بیانداز که حدودا 1176 سال است که پیش ما نیست! ، تا شاید دل هایمان بگرید، تا شاید بتوانیم مهدوی زندگی کردن را بفهمیم و تمرین کنیم.

می نویسم: اکنون روی سخنم با شماست ای منجی عالم ، شمایی که قرار است دنیا را گلستان کنی و ریشه ی ظلم و ستم را بخُشکانی، شمایی که با ظهورت غم ودرد را از تن و روح خسته ی همه ی انسان ها می زدایی و طعم واقعی خوشبختی و سعادت را به آنها  و به ما می چشانی

و روی ماهت را از پشت ابرهای الهی بیرون می آوری ... دیگر از گفتن، نوشتن و شنیدن خسته شده ام ، دیگر هیچ متنی جذابیت را در دلم روشن نمی کند.

فکر دوری از شما مرا غمگین و ناراحت می کند، پس کی می آیید؟

بیا ای گل زهــرا، بیا و به جهانیان ثابت کن که با یک گل هم بهار می شود و تویی آن گل که خزانی ندارد!