مولای من، دلم پر شده از آه،که سطری بنویسم از تنگی دل،چه بگویم به نامردان چو بپرسند:از این زخم دیر پای پر از درد شیرین؟

آنان که زبان عشق را نمی فهمند، پس به عادت میگزم لب به سکوت، "پیدای ناپیدا" میسوزم ای کجایی کز آمدنت که جام تشنه ام بزنی آبی، در این زندان سرای محنت آور، ای کسی که در این برهوت بدگمانی و شک چون شبچراغی میدرخشد و روح را از تنهایی و نومیدی رهایی میدهد،

پنچره را باز میکنم سوی جاده انتظار، هرسحر از شوق تا ببینم آمدی یا نه ...

مولای من چه روز زیبایی ست؛

روزی که هر انسان برای انسان دیگری برادر است،

روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است،

روزی که آهنگ هر حرف زندگی ست،

روزی که تو بیایی برای همیشه مهربانی و زیبایی یکسان شود و من آن روز را انتظار میکشم "حتی روزی که دیگر نباشم" ...

................................................................................................................................

(پی نوشت:دلتنگی،دلتنگی ست!دل که تنگ شود جمعه و روز های دیگر برایش فرقی ندارد ...)