سلامی از غریبه ای به آشنای هستی ...

دیر گاهی ست در کنج خانه ی غم زده ام، نشسته ام و چشم به ره انتظار دوخته ام که با آمدنت سبز و روشن میشود. بیا ای زیبا بخش هستی ، ای گمشده ی هستی که با آمدنت شب سیه میرود و صبح سپید پدیدار میشود.

یا مهدی(عج) به امید تو گوشه ای از این کره ی خاکی نشسته ام و منتظرم؛ پس بیا  که مایوس نشوم . مهدی جان هر غروب جمعه که می آید با خودم نامه ی تو را زمزمه میکنم ولی خبری از تو نیست با خودم می گویم:او می آید در همین نزدیکی در گوشه ای از این دنیا در کنار خانه ی عبادت، صداقت،

آری میدانم هدایت گر عشاق می آید ...

هست در دو جهان تا به ابد

همه پیدا و نهانم غم تو

غم نیامدنت وجودم را در بر گرفته، شام تاریکم را روشن نما ، ای روشنای عشق ؛ بیا و بر دل چشم انتظاران مرهم نما و کاممان را شیرین فرما ....

می دانم ، میدانم از درون همتی ماست که نمی آیی....میدانم ، خوب میدانم که منتظر یارانت هستی ، دستگیرم باش تا من نیز به یاری تو بشتابم.

قادر نیستم به تنهایی ، سنگلاخ دنیا را با این ایمان طـی کنم، دِژی محکم میخواهم در برابر رزایل نفسم. سپری فولادین در برابر هوا و هوسم و اعتقادی محکم در برابر اسلامم ...

تمنا دارم این وجود ِ بی وجود را بر کرانه ی محبتت ببخش و در زُمُره ی یاران بی همتایت بپذیر ...

از انعکاس مداوم نگاه هایم تا چشمان پاک آیینه فاصله ای نیست. هر روز نگاه هایم را در آیینه مرور میکنم و بلوغ انتظار را لحظه به لحظه بـــاوَر می دارم؛

میگویند: می آیی....میگویند: وقتی بیایی برایمان از یاس ها گردنبندی میسازی که عِطرش در تمام کوچه ها و باغ ها منتشر میشود.میگویند: وقتی بیایی دیگر کسی سراغی از دستان تهی ، از چشمان ابری و سفره های بی نان ، نمیگیرد....

دیگر هیچکدام از کودکان سرزمین دوستی، از اضطراب شوم وحشت نمیکند....دیگر هیچ دستی شاخه ها را نمیشکند و دیگر هیچ قانونی احساس های شیشه ای را در جوار جوانه های گل مریم به صلیب نمیکشد و دیگر تیر عصیان، سرزمین الهه های مقدس را تسخیر نمیکند و پیچـک های تردید بر ساقه های ایمان نمی پیچند ..... بیا و چشمانی را ببین که آشیانه انتظار توست ...

ای امیدِ امیدواران! ای شمس عالم افروز با نقاب غیبت به پشت ابر های پنهانی،بیا، که دیگر زمین به سختی نفس میکشد، صدای ناله ات از دور می آید، کجایی؟

تورا میبینم. بیا و از خود برایم بگو، از دردری که در دل داری....ساعت ها برایت از غم ایام شکوه و ناله کردم و گریستم...ساعت ها در مکان بی نام و نشانت به دنبالت گشتم، چه میشود لحظه ای میهمان دل طوفان زده ی من باشی.

پس چرا نمی آیی! ای عزیز ، ای روشن تر از سپیده، چرا نمی آیی؟ ای بهانه ی دل ِ ابری من ! من تورا در قفس غنچه تماشا میکنم....در سکوت دل دریایی رود، در هق هق ِ ابر ، در ناز گل ِ سـرخ به هنگام نسیم ...

خدایــا ! این شب ظلمانی کی تمام میشود و سحر سوار بر مرکب نور از راه می رسد؟

می دانم که می آیی و دلم را چراغانی میکنی و من هم به همراه گل سرخ و یاس سپید در انتظار آن لحظه سبز میمانم ...

اللهم عجل ولیک الفرج

امروز کجا ایستاده ای و به زمزمه ام گوش می دهی،نمیدانم اما حضورت را میفهمم حتی عطر وجودت به مشامم میرسد.کدام راز سربسته در دلم را برایت بازگو کنم که خود قبلا آن را نخوانده و ندانسته باشید.

از چه بگویم؟! از بی محبتی مردم! از بی توجهی شان!از این دنیای بی رحم! اما نه،به گمانم نالیدن از غیبت طولانی ات بهتر باشد.بگویم که به خدا وقت آن رسیده است که بیایی،خورشید پشت ابر،تاب دوریت،رنج ندیدنت به معبود آسمان و زمین دشوار ترین سختی هاست.

ناله های شبانه عاشقانت حکایت از دلتنگیشان میکند.از کدامین راه قرار است بیایی؟بگو تا برایت گلبارانش کنم،بگو چه زمانی می آیی تا تقویم خانمان را یکی پس از یگری مرور کنیم.یوسف زهــــرا میدانم که دلت از ما گرفته،میدانم میزبانان خوبی نیستیم.

زیبا روی نرجس قبل از اینکه زندگی سخت،دلسنگی بیش از این مارا در خود ببلعد بیا.از آن میترسم که ثانیه های عمرم به پایان برسد و چشمان همیشه منتظرم به جمال نورانیت روشن نشود.

مهدی جانم به حق این شب عزیز هر چه زود تر این انتظار را پایان ده ...